Zasady tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS) oraz zasady gospodarowania środkami tego funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z tego funduszu oraz na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych określa ustawa z 4.3.1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Pracodawcy zatrudniający powyżej dwudziestu pracowników, w przeliczeniu na pełne etaty, mają obowiązek utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Jeżeli pracodawca zatrudnia mniej niż dwudziestu pracowników, w przeliczeniu na pełne etaty, wówczas utworzenie funduszu nie jest obligatoryjne.

Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego 84 w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Wysokość odpisu podstawowego waha się od 5% do 7% podstawy naliczenia odpisu w przypadku pracownika młodocianego, 37,5% w przypadku pełnoletniego pracownika. Wysokość odpisu podstawowego na jednego pracownika zatrudnionego w szczególnie uciążliwych warunkach pracy wynosi 50% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia.

Podstawą obliczenia odpisu jest przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej w roku poprzednim lub w drugim półroczu roku poprzedniego, jeżeli przeciętne wynagrodzenie z tego drugiego okresu stanowiło kwotę wyższą. Wysokość odpisu podstawowego, zgodnie z uregulowaniami art. 5 FundŚwSocU, może zostać w określonych przypadkach zwiększona.