Komentowany przepis stanowi, iż: jeżeli na skutek zaprzestania przez podatnika działalności, określone składniki majątku, które służyły tej działalności nie są używane, podatnik nie ma prawa dokonywać dalszych odpisów amortyzacyjnych od powyższych środków, od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności.

Jednocześnie w omawianym zakresie w dalszym ciągu obowiązuje art. 16 ust. 1 pkt 6 PDOPrU, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospo- darcząna skutek zmiany rodzaju działalności lub metody jej prowadzenia.

Powyższy przepis, jak zauważył NSA w Łodzi w swoim wyroku z 30.3.1995 r., SA/Łd 1688/94, POP 1998/5/176, „dotyczy likwidacji środków trwałych bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą osoby prawnej i stanowi on pewien wyjątek od ogólnej zasady, iż likwidacja nie w pełni umorzonych tego rodzaju środków trwałych stanowi koszt uzyskania w wysokości niezamorty- zowanej wartości tych środków”.

Podkreślenia wymaga więc fakt, że jedynie zaprzestanie wykonywania określonej działalności gospodarczej lub zmiana rodzaju tej działalności powoduje konsekwencje podatkowe w stosunku do środków trwałych, które w wyniku tego przestały być używane.

Jeżeli natomiast prowadzona przez podatnika działalność jest kontynuowana, to środki trwałe, które były wykorzystywane przy tej działalności, nawet jeżeli aktualnie nie są używane lub wręcz utraciły swoją przydatność gospodarczą podlegają dalszym odpisom amortyzacyjnym, a strata ze sprzedaży lub innej likwidacji takiego składnika majątku jest kosztem uzyskania przychodu.

Każdy przypadek w przedmiotowej sprawie powinien być jednak analizowany odrębnie pod kątem pozomości kontynuacji (niezaprzestania) wykonywania określonej działalności. Pojęcia jakich używa ustawodawca, czyli: zakres prowadzonej działalności oraz jej rodzaj są pojęciami, które nie dają się w sposób jednoznaczny zdefiniować.