Zgodnie z art. 16b ust. 2 pkt 3 PDOPrU, możliwe jest również dokonywanie odpisów amortyzacyjnych z tytułu poniesionych kosztów prac rozwojowych. Prawo to uzależnione jest jednak od zakończenia tych prac wynikiem pozytywnym, pozwalającym na wykorzystanie ich efektu na potrzeby gospodarcze podatnika. W prawie bilansowym spełnienie tego warunku nie jest konieczne. Jest to podstawowa różnica pomiędzy amortyzacją podatkową i amortyzacją bilansową tego składnika majątku.

Cechą wspólną wyżej wspomnianych rodzajów amortyzacji są natomiast pozostałe warunki, które muszą być spełnione, by poniesione wydatki mogły podlegać odpisom amortyzacyjnym. Zarówno PDOPrU, jak i RachU uzależniają prawo do amortyzowania omawianych składników majątkowych od tego, aby:

– produkt lub technologia wytwarzania były ściśle ustalone, a dotyczące ich koszty prac rozwojowych wiarygodnie określone, oraz

– techniczna przydatność produktu lub technologii została przez podatnika odpowiednio udokumentowana i aby na tej podstawie podatnik podjął decyzję o wytwarzaniu tych produktów lub stosowaniu danej technologii, oraz

– z dokumentacji dotyczącej prac rozwojowych wynikało, że koszty prac rozwojowych zostaną pokryte spodziewanymi przychodami ze sprzedaży tych produktów lub zastosowania technologii.

Jak z powyższego wynika, wydatki poniesione przez podatnika na prace rozwojowe zakończone wynikiem negatywnym nie będą mogły być zaliczone do wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu zarówno przepisów podatkowych, jak i rachunkowych.

W przedmiotowej sprawie warto przywołać również orzeczenie NSA, który w wyroku z 24.9.1998 r. (SA/Sz 1907/97, LEX 34792), stwierdził, iż: „Przepis art. 33 ust. 2 ustawy z 1994 r. o rachunkowości odnosi się wyłącznie – podobnie jak pozostałe przepisy tej ustawy – do zasad prowadzenia rachunkowości i wskazuje, w jakim momencie i pod jakimi warunkami koszty prac rozwojowych prowadzonych przez podatnika na własne potrzeby mogą być przez niego zaliczone do wartości niematerialnych i prawnych. Niemożność rachunkowego zewidencjonowania kosztów prac rozwojowych jako wartości niematerialnych i prawnych nie oznacza bynajmniej, że wydatki poniesione na te koszty mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, o tym bowiem, co za taki koszt może być uznane decydują wyłącznie przepisy tej ustawy podatkowej”.