Tymczasem zdaniem ustawodawcy definicja ceny nabycia była znacznie szersza, a kwota należna sprzedającemu to tylko część ceny nabycia. Zgodnie bowiem z § 6 ust. 4 ŚrTrwR (analogicznie z art. 16g ust. 3 PDOPrU), „za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług”.

Tak więc również w tym zakresie ustawodawca dokonał doprecyzowania przepisu. Poprzez dodanie sformułowania „ustaloną zgodnie z ust. 3” bardzo wyraźnie zostało podkreślone, że przez cenę nabycia należy rozumieć nie tylko kwotę należną sprzedającemu, ale również wszystkie inne koszty związane z zakupem. Katalog tych kosztów nie jest zamknięty, co oznacza, że ustawodawca pozwolił podatnikowi powiększać cenę nabycia o koszty niewymienione wprost w ustawie.

Nie ulega wątpliwości, że przy nabyciu przedsiębiorstwa przejęte zobowiązania stanowią dla nabywcy przedsiębiorstwa dodatkowe koszty związane z zakupem przedsiębiorstwa. Nie są to może koszty samego zakupu, ale ustawodawca nie wymaga od podatnika uwzględniania w cenie nabycia tylko bezpośrednich kosztów zakupu, ale również wszelkich innych kosztów, byle by były one związane z zakupem. Fakt, że przejęte zobowiązania są kosztami związanymi z zakupem przedsiębiorstwa jest oczywisty.

Tak więc zobowiązanie się nabywcy przedsiębiorstwa do spłaty długów przejmowanego przedsiębiorstwa wynika wyłącznie z faktu nabycia tego przedsiębiorstwa. Nowy właściciel przedsiębiorstwa nie dokonał bowiem nabycia towarów, nie otrzymał usług, ani nie zawarł żadnych innych umów z kontrahentami nabywanego przedsiębiorstwa, w związku z którymi powstały przejęte do spłaty zobowiązania. Bez zakupu przedsiębiorstwa, jego nowy właściciel nie miałby żadnego innego tytułu, w związku z którym byłby zobowiązany do spłaty tych zobowiązań.