W przypadku niskocennych składników majątku (o wartości równej lub 2 niższej niż 3500 zł) wartość początkowa ustalana jest w dniu przyjęcia ich do używania na podstawie kryteriów wymienionych w art. 16g. Pod uwagę bierze się wszelkie koszty związane z nabyciem środka trwałego, które zostały poniesione przed dniem oddania go do używania.

Posiadając środki trwałe o niskiej wartości, podatnik ma prawo dokonać wyboru sposobu zaliczenia związanych z ich nabyciem wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Wyboru tego można dokonać spośród poniżej przedstawionych wariantów:

– zaliczenie wydatków związanych z ich nabyciem bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów (art. lód ust. 1),

– dokonywanie odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 16h-16m (art. 16f ust. 3),

– dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania powyższego składnika do używania lub w miesiącu następnym (art. 16f ust. 3).

Poprawne ustalenie wartości początkowej gwarantuje dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w wysokości pozwalającej na zaliczenie tych odpisów do kosztów uzyskania przychodów.