Kwestie związane z zaliczeniem przedmiotu leasingu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze do majątku stron do 1.10.2001 r. regulowane było w rozp. MF z 6.4.1993 r. w sprawie zaliczania przedmiotu umowy do majątku stron (Dz.U. Nr 28, poz. 129). Rozporządzenie to zawierało następujący słowniczek pojęć:

– a) umowa szczególna – umowa o podobnym charakterze do umowy najmu lub dzierżawy, na której podstawie rzecz lub prawo majątkowe zostały oddane do odpłatnego korzystania (mogła to być w szczególności umowa leasingu),

– b) podstawowy okres umowy – czas oznaczony, na jaki została zawarta umowa, z wyłączeniem czasu, na który umowa mogła być przedłużona lub skrócona,

– c) wartość netto – zaktualizowana, zgodnie z odrębnymi przepisami, u wydzierżawiającego lub wynajmującego wartość rzeczy lub praw majątkowych, pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne (umorzeniowe) według stanu na dzień zawarcia umowy na okres podstawowy,

– d) normatywny okres amortyzacji – pełny okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych (umorzeniowych), wynikający z zastosowania, przewidzianych w odrębnych przepisach rocznych, górnych stawek odpisów amortyzacyjnych, bez uwzględnienia możliwości ich podwyższenia,

– e) wynajmujący lub wydzierżawiający – osoba oddająca rzecz lub prawo majątkowe do odpłatnego używania lub korzystania (w szczególności również leasingodawca),

– f) najemca lub dzierżawca – osoba, której wynajmujący lub wydzierżawiający oddał rzecz albo prawo majątkowe do odpłatnego używania lub korzystania (w szczególności również leasingobiorca). Rozporządzenie uzależniało zaliczenie przedmiotu umowy do majątku wynaj- mującego/leasingodawcy od zawartej w umowie opcji zakupu i możliwości wypowiedzenia tej opcji zakupu, a także od długości okresu trwania umowy i sumy opłat leasingowych. Wprowadzenie tych kryteriów miało uniemożliwić zawieranie pozornych umów leasingowych ukrywających umowy sprzedaży.