KC nie zawiera legalnej defmicji współwłasności łącznej (współwłasności bezudziałowej). Z poszczególnych przepisów KC regulujących instytucję współwłasności łącznej wynika, że opiera się ona na określonym stosunku osobistym i spełnia względem tego stosunku rolę służebną: istnieje po to, aby ten podstawowy stosunek prawny mógł należycie spełniać swą rolę społeczną i ekonomiczną. Współwłasność łączna może powstać tylko między osobami związanymi określonym stosunkiem osobistym, bez tego stosunku nie jest możliwe jej istnienie. Współwłasność w częściach ułamkowych jest natomiast samoistnym stosunkiem prawnym prawa rzeczowego. Każdemu ze współwłaścicieli przysługuje, w stosunku do rzeczy wspólnej, określony zakres uprawnień wyrażony udziałem. Udział ten określony jest odpowiednim ułamkiem. W przypadku współwłasności ułamkowej własność całej rzeczy przysługuje wszystkim współwłaścicielom niepodzielnie, natomiast względem udziału współwłaściciel zajmuje pozycję wyłącznego właściciela. Dlatego też rozporządzanie udziałem nie wymaga zgody pozostałych współwłaścicieli.

Własność lub współwłasność składnika majątkowego jest jednym z podstawowych warunków, którego spełnienie pozwala na dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od tego składnika. Istniejąjednak wyjątki od powyższej zasady. Mianowicie przepisy dotyczące amortyzacji pozwalają dokonywać odpisów amortyzacyjnych także od środków niestanowiących własności lub współwłasności podatnika (np. leasing kapitałowy). Wyjątki te omówione zostały w dalszej części komentarza.

Zgodnie z art. 16g ust. 8, w przypadku gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, ma on prawo skorzystać z odpisów amortyzacyjnych ustalonych od wartości początkowej środka trwałego w takiej proporcji, w jakiej pozostaje jego udział we własności. W przypadku braku przeciwnego dowodu należy przyjąć, iż udziały poszczególnych współwłaścicieli są równe.