Reasumując należy podkreślić, iż aby wierzytelność mogła być uznana za stratę w rachunku podatkowym, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną, a w konsekwencji zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów”. Ponadto należy zwrócić uwagę, na fakt, że:

„ (,..)W przypadku gdy podatnik wystąpi do organu postępowania egzekucyjnego o egzekucję jedynie części ustalonej wierzytelności, postanowienie o nieściągalności tej części powoduje, że całą wierzytelność można uznać za nieściągalną. Dowodem zatem do uznania całej wierzytelności za koszty uzyskania przychodów będzie postanowienie o nieściągalności części tej wierzytelności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego ”.1

Podstawę uznania wierzytelności za nieściągalną może stanowić również postanowienie sądu upadłościowego o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania albo postanowienie sądu o umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika jest niewystarczający, aby pokryć koszty postępowania albo postanowienie sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku.

Zgodnie z postanowieniami art. 15 PrUpiN ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika następuje w razie gdy brak jest podstaw do ogłoszenia upadłości z możliwością zawarcia układu.