W świetle powyższych przepisów składki na ubezpieczenia społeczne stają się zobowiązaniem dopiero w miesiącu, w którym wynagrodzenia zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji ubezpieczonego. Może to być zatem miesiąc następujący po miesiącu, którego wynagrodzenie dotyczy (np. gdy wynagrodzenie należne pracownikom za grudzień 1999 r. zostało wypłacone w pierwszych dniach stycznia 2000 r., to kwoty te wchodzą do podstawy wyliczenia składki na ubezpieczenia społeczne za styczeń 2000 r).

(…) Jest zatem zasadą, że koszty uzyskania przychodów są potrącalne w tym roku podatkowym, którego przychodów dotyczą, a tylko wówczas, gdy niejest to możliwe, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tego roku podatkowego, w którym zostały poniesione.

Zgodnie z ww. przepisami ustawy podatkowej (dotyczącymi zaliczania kosztów do kosztów uzyskania przychodów) wypłacone pracownikom przez pracodawcę wynagrodzenia, jak i płacone składki na ubezpieczenia społeczne od tych wynagrodzeń – stanowią koszty uzyskania przychodów. W świetle postanowień ww. art. 15 ust. 4 ustawy podatkowej nie ma przeszkód, aby wynagrodzenia pracowników należne ze stosunku pracy za pracę wykonaną w danym okresie (np. w grudniu 1999 r.), a także składki na ubezpieczenia społeczne (bez względu na termin naliczenia i wykazania w deklaracji ZUS) należne od tych wynagrodzeń – zarachowane były do okresu i roku podatkowego, za które to wynagrodzenie przysługuje (w konkretnym przypadku do grudnia i roku podatkowego 1999 r.). Warunkiem jest jednak, aby pracodawca w danym miesiącu (roku podatkowym) znał wielkość określonych kwot tego wynagrodzenia oraz składek na ZUS i kwoty te zarachowywał do tego miesiąca (rokupodatkowego), mimo ich faktycznego nieponiesienia w danym miesiącu (roku podatkowym)”. – pismo MF z 7.2.2000 r„ PB3-97/722-8/WK/2000, Biul.Skarb. 2000/1/181.