Jednocześnie pracodawca ma obowiązek z własnych środków za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odprowadzić składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (więcej na temat tych Funduszy i składek na nie w świetle przepisów o kosztach uzyskania przychodów – patrz komentarz do art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a).

Składki na ubezpieczenie społeczne i inne fundusze jako koszt uzyskania przychodu u pracodawcy. Co do zasady, wydatki poniesione przez osobę prawną będącą pracodawcą w związku z zatrudnianiem pracowników stanowią dla niej koszt uzyskania przychodów.

Do wydatków takich zalicza się w szczególności kwoty wynagrodzeń, kwoty składek na ubezpieczenie społeczne pracowników w części ponoszonej ze środków własnych pracodawcy, a także kwoty składek na FP i FGŚP.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 40 PDOPrU jest przepisem szczególnym wobec postanowień art. 15 mówiącego o kosztach uznawanych za koszty uzyskania przychodu. W przepisie tym bowiem ustawodawca ustanawia wyjątek w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wy- datków poniesionych przez pracodawcę w związku z zatrudnianiem pracowników.

Artykuł 16 ust. 1 pkt 40 PDOPrU określa przesłanki, przy łącznym zaistnieniu których, obowiązkowe składki na ubezpieczenie społeczne oraz obowiązkowe wpłaty na FP i FGSP nie stanowią kosztów uzyskania przychodów dla pracodawcy:

– 1) składnikiem wynagrodzenia, od którego nalicza się powyższe składki jest nagroda lub premia,

– 2) nagroda lub premia jest wypłacana w gotówce lub w papierach wartościowych oraz

– 3) źródłem wypłaty powyższych składników wynagrodzenia jest dochód pracodawcy po opodatkowaniu.