Wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji 16 związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how). Know-how jest to suma wiedzy technicznej i technologicznej koniecznej do wytworzenia określonego wyrobu lub świadczenia usług, nieobjęte patentami i umowami licencyjnymi, stanowiąca przedmiot obrotu międzynarodowego i krajowego. K. P. Białecki w „Słowniku handlu zagranicznego” (K. P. Białecki, A. Dorosz, W. Jamisz- kiewicz, Słownik Handlu Zagranicznego, PWN 1993, s. 135) wyróżnia również „know-how handlowe, rozumiane jako doświadczenia w dziedzinie obrotu towarowego lub usług, pozwalające osiągnąć przewagę nad konkurencją”.

Regulacja zawarta w art. 16 ust. 1 pkt 46 PDOPrU jest skorelowana z art. 25 VATU, który stanowi o przypadkach, w jakich nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego. Przy wytworzeniu czy odsprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług, podatnik nie nalicza podatku, tak więc nie powstanie u niego podatek należny, od którego mógłby odliczyć podatek naliczony.

W praktyce powstawały wątpliwości czy art. 16 ust. 1 pkt 51 ma zastosowanie tylko do wydatków związanych z eksploatacją pojazdu (np. wydatki na paliwo, części zamienne, naprawy, konserwację, przeglądy techniczne), czy do wydatków tych należy zaliczyć również wydatki ponoszone na spłatę rat leasingowych, rat czynszu niestano- wiących spłaty wartości przedmiotu umowy leasingu operacyjnego, najmu, czy umowy o podobnym charakterze. Organy podatkowe stały na stanowisku, przykładowo zaprezentowanym w piśmie MF z 29.7.1997 r. (PO 3-1564/BO-722-141/97, S.Podat. 1998/7/37), że wydatkiem objętym limitem z tytułu używania dla potrzeb działalności gospodarczej takich samochodów, są wszystkie wydatki – np. czynsz płacony z tytułu zawartej umowy leasingu, paliwo, części zamienne, składki na ubezpieczenie. W ten sam sposób komentowany przepis zinterpretował NSA w wyroku z 18.3.1997 r. (I SA/Po 1531/96, LEX 30234), rozstrzygając, że:

Tymczasem zdaniem ustawodawcy definicja ceny nabycia była znacznie szersza, a kwota należna sprzedającemu to tylko część ceny nabycia. Zgodnie bowiem z § 6 ust. 4 ŚrTrwR (analogicznie z art. 16g ust. 3 PDOPrU), „za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług”.

Przy nabyciu przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wartość rynkowa ma decydujące znaczenie przy określaniu wartości początkowej nabytych składników majątkowych, bez względu na formę nabycia tego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Zasady amortyzacji przedsiębiorstwa oddanego w odpłatne korzystanie określają przepisy dotyczące amortyzacji zawarte w PDOPrU. Prawo do odpisów amortyzacyjnych przysługuje korzystającemu ze środków i wartości będących przedmiotem umowy wtedy, gdy z umowy zawartej na podstawie przepisów ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw wynika dla niego prawo ich zakupu, za cenę ustaloną w umowie. Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych możliwe jest również w przypadku otrzymania środków trwałych od Skarbu Państwa lub gminy w nieodpłatne używanie. Stawki amortyzacyjne ustala się wówczas w proporcji do okresu wynikającego z umowy, z wyjątkiem środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych o okresie amortyzacji krótszym niż okres trwania umowy. W przypadku wcześniejszego nabycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych otrzymanych do odpłatnego korzystania, tj. przed upływem okresu umowy, nabywca obowiązany jest do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych według dotychczas stosowanych zasad i stawek.