W przypadku „czystej” umowy najmu lub dzierżawy ustawodawca przewidywał, że w każdym przypadku rzeczy lub prawa majątkowe zaliczane będą do składników majątku wynajmującego lub wydzierżawiającego.

Natomiast, aby rzeczy lub prawa majątkowe stanowiące przedmiot umowy szczególnej mogły zostać zaliczone do składników majątku wynajmującego lub wydzierżawiającego (leasingodawcy), konieczne było spełnienie przynajmniej jednego z niżej podanych warunków:

– a) umowa została zawarta na czas nieoznaczony lub

– b) umowa została zawarta na czas oznaczony, lecz nie zawierała prawa do nabycia rzeczy albo praw majątkowych przez najemcę lub dzierżawcę, albo to prawo zawierała z możliwością jego wypowiedzenia lub

– c) umowa została zawarta na czas oznaczony, zawierała prawo do nabycia rzeczy albo praw majątkowych przez najemcę lub dzierżawcę, bez możliwości jego wypowiedzenia, a ponadto:

– podstawowy okres umowy, której przedmiotem były prawa majątkowe, rzeczy ruchome lub nieruchomości z wyjątkiem gruntów, wynosił co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, a suma opłat (rat) określona w podstawowym okresie umowy była niższa od wartości netto tych rzeczy i praw,

– suma opłat (rat) w podstawowym okresie umowy, której przedmiotem były grunty, była niższa od wartości rynkowej gruntu z dnia zawarcia umowy.

Poniższy schemat w sposób uproszczony przedstawia przesłanki zaliczenia przedmiotu leasingu do majątku leasingodawcy lub leasingobiorcy.