Nie można 38 zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków zwróconych pracownikowi w przypadku:

– a) jazd zamiejscowych przekraczających ustaloną kwotę stanowiącą iloczyn przejechanych kilometrów i obowiązującej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu,

– b) jazd lokalnych:

– przekraczających wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo

– przekraczających stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu.

W wyroku NSA z 20.8.1997 r. (SA/Bk 815/96, ONSA1998/2/69), jak też w wyroku NSAz 3.2.1999 r. (SA/Sz 760/98, LEX 36911), sąd orzekł, że konstrukcja komentowanego przepisu oparta na łączniku „albo” pozwala stwierdzić, że co dojazd lokalnych odbywanych przez pracownika podatnika przy użyciu samochodu pracownika ustawodawca zawarł dwa fakultatywne sposoby rozliczenia wydatków ponoszonych na rzecz pracowników.

W ocenie sądu, regulacje zawarte w rozporządzeniu dotyczące limitu przebiegu kilometrów w jazdach lokalnych: „(…) służą wyłącznie celom obliczenia ryczałtu, nie mają samodzielnego bytu i nie można ich odnieść do alternatywnej w stosunku do ryczałtu metody rozliczaniajazd lokalnych – w oparciu o ustaloną rozporządzeniem stawkę za kilometr przebiegu pojazdu, przy odpowiednim sposobie dokumentowania wielkością tego przebiegu”.

Według przytoczonego powyżej stanowiska sądu pracodawca może przyznać pracownikowi miesięczny ryczałt, który nie może być wyższy niż kwota wynikająca z iloczynu przyznanego miesięcznego limitu i stawki na jeden kilometr przebiegu, bądź pracodawca z pracownikiem mogą rozliczać się według faktycznie przejechanych kilometrów wynikających z prowadzonej ewidencji.

U pracownika używającego samochód na potrzeby pracodawcy otrzymane kwoty są przychodem, który od 1.1.2004 r. stanowi jego przychód do opodatkowania (uchylone zostało zwolnienie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 22 PDOFizU).