W takiej sytuacji leasingodawca powinien z własnej inicjatywy wystąpić o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego, ponieważ do kosztów uzyskania przychodów ma on w takiej sytuacji prawo zaliczyć niezamortyzo- waną część wartości wyleasingowanego środka trwałego.

W sprawie zaliczania wydatków związanych z umową leasingu wypowiedziało się MF w piśmie z 5.6.1993 r. (PO 2/4-8010-0101/93, S.Podat. 1996/10/7): „Artykuł 23 ust. 1 pkt 2 PDOFizUi art. 16 ust. 1 pkt 2 PDOPrUdotyczą wydatków ponoszonych przez najemcą lub dzierżawcą albo używającego z tytułu najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz realizacji umów o podobnym charakterze (w tym także – umów leasingowych), stanowiących spłatą określonej w umowie wartości przedmiotu najmu lub dzierżawy albo używania. Wydatków tych u najemcy lub dzierżawcy albo używającego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, jeżeli rzecz tą lub prawo – zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z 6.4.1993 r. (Dz. U. Nr 28, poz. 129) – zalicza się do składników majątku najemcy lub dzierżawcy albo używającego.

Stosownie więc do wymienionych wyżej przepisów, w przypadku gdy rzecz lub prawo zalicza się do składników majątkowych najemcy lub dzierżawcy albo używającego, kosztem uzyskania przychodów u tych osób jest część rat (opłat) przekraczająca wartość przedmiotu najmu lub dzierżawy albo używania, oraz odpisy na zużycie (amortyzacyjne)