Wierzytelność jest prawem wierzyciela i nie ma przeszkód, aby mógł on się go zrzec w każdej chwili. Zrzeczenie się polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. Zrzeczenie się wierzyciela skutkujące wygaśnięciem długu jest umową. Dla skuteczności takiej umowy konieczna jest zgoda dłużnika1.

Zgodnie z art. 508 KC, zobowiązanie wygasa na skutek umowy, w której wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik przyjmuje zwolnienie. „W obszarze prawa zobowiązań w drodze jednostronnego oświadczenia woli można zrzec się jedynie zarzutów (np. ekscepcji przedawnienia – art. 117 § 2 k.c.), praw kształtujących (np. prawa odwołania zlecenia – art. 746 § 3 k.c.) oraz wskazanych w ustawie innych praw podmiotowych (np. zrzeczenie się przez wierzyciela solidarności wobec jednego ze współdłużników solidarnych – art. 373 k.c.). Występujące najczęściej w obrocie prawnym zrzeczenie się roszczenia wymaga zawsze wyrażenia przez dłużnika zgody, co w efekcie prowadzi do zwolnienia go z obowiązku świadczenia, zgodnie z art. 508 k.c.” – P. Drapała, Zwolnienie z długu (art. 508 k.c.). Przegląd Sądowy 2002/7-8/113.

Zgodnie z postanowieniami art. 511 KC, jeżeli wierzytelność była potwierdzona na piśmie, przelew tej wierzytelności powinien być również potwierdzony w drodze pisemnej. Jednakże warto zauważyć, że:

„Przepis art. 511 k.c. nie przewiduje rygom nieważności w razie dokonania przelewu bez zachowania wymogu formy pisemnej. W takiej sytuacji, zgodnie z art. 74 § 1 k.c., niezachowanie formy pisemnej zastrzeżonej w art. 511 k.c. nie skutkuje nieważnością umowy przelewu, a jedynie określonymi ustawowo ograniczeniami dowodowymi.” – wyrok SN z 8.2.2002 r. (II CKN 1160/99, LEX 53160).