W tym kontekście na uwagę zasługują uregulowania zawarte w art. 16 ust. 2 pkt 1 PDOPrU. Zarówno przepisy KPC w części dotyczącej postępowania egzekucyjnego oraz przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie posługują się pojęciem „postanowienie o nieściągalności wydane przez właściwy organ egzekucyjny”. Organy egzekucyjne, tj. sąd w przypadku egzekucji prowadzonej w trybie przepisów KPC, a w przypadku egzekucji prowadzonej w trybie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji – właściwy organ administracyjny, nie wydają postanowienia o nieściągalności wierzytelności. Są one natomiast zobowiązane, przy zaistnieniu przesłanek ustawowych, do wydania postanowienia o umorzeniu egzekucji (art. 824 § 1 pkt 3 KPC i art. 59 § 1 pkt 9 EgzAdmU). Ma to miejsce w szczególności wówczas, gdy ujawniony majątek dłużnika lub źródła jego dochodów nie przewyższają kwoty wydatków egzekucyjnych. W takim przypadku oczywiste jest, że kontynuacja postępowania jest bezprzedmiotowa, ponieważ nie jest możliwe uzyskanie od dłużnika kwot wyższych niż koszty postępowania, a te ostatnie są pokrywane w pierwszej kolejności przed zaspokojeniem roszczeń egzekwującego wierzyciela. Pośrednio zatem postanowienia takie stwierdzają niewypłacalność dłużnika, co dla wierzyciela oznacza nieściągalność jego wierzytelności. Możliwe jest również udokumentowanie nieściągalności wierzytelności postanowieniem organu postępowania egzekucyjnego wydanym na innej podstawie niż art. 824 § 1 pkt 3 KPC i art. 59 § 1 pkt 9 EgzAdmU, ważne przy tym jest, aby podstawą odstąpienia od egzekucji był brak lub niedostateczność majątku dłużnika. Problem ten przybliżyło MF w piśmie z 30.11.1995 r. (PO 4/AS-722-837/95, Biul.Skarb. 1996/4/20), w którym stwierdziło m.in.:

„Posłużenie się przez ustawodawcę w art. 16 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy terminem »postanowienie o nieściągalności« nie może być utożsamiane z postanowieniem o umorzeniu egzekucji.