Jako inwestycję w obcym środku trwałym, należy rozumieć ogół kosztów poniesionych przez podatnika na przystosowanie wynajmowanego przez niego lub wydzierżawianego obiektu do stanu zdatnego do używania przez tego podatnika.

Inwestycje w obcych środkach trwałych mogą być dokonywane w obcych budynkach lub budowlach, jak również w środkach trwałych będących ruchomościami (wyrok NSAz 4.6.1998 r., I SA/Kr 1075/97, LEX 36010).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29.5.1995 r. (SA/Kr 2822/94), POP 1998/3/94, stwierdził, iż: „inwestycjami w obcych środkach trwałych są także wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie (unowocześnienie) środków trwałych wykorzystywanych przez niego na potrzeby działalności gospodarczej, ale stanowiących obcą własność. Przy czym przez ulepszenie środka trwałego należy rozumieć także jego unowocześnienie, które podnosi wartość techniczną (użytkową) tego urządzenia i przynosi konkretne efekty, jak istotna poprawa parametrów użytkowych oraz zwiększenie ogólnej sprawności technicznej w stosunku do sprawności pierwotnej”.

Z kolei w wyroku z 13.6.1996 r. (SA/Wr 2507/97, niepubl.), NSA orzekł, że: „przebudowa dokonywana przez najemcę za zgodą wynajmującego jest inwestycją w obcym środku trwałym, powiększa jego wartość i stanowi podstawę do zwiększenia odpisów amortyzacyjnych. Wydatki poniesione na ten cel nie są kosztem uzyskania przychodu”.

Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z 25.10.1996 r. (SA/Sz 2923/95, LEX 27345), w którym stwierdził, iż: „zwykły remont, w świetle przepisów Kodeksu cywilnego o najmie lokali, należy do drobnych nakładów i obciąża najemcę lokalu oraz nie wymaga zgody wynajmującego (art. 681 KC). Przeprowadzona przez podatniczki modernizacja lokalu wykracza poza zakres ciążących na nich drobnych napraw, wymagała zgody wynajmującego, a także uzyskania pozwolenia budowlanego. Z tych względów oraz z uwagi na wartość nakładów stanowiła inwestycję w obcym środku trwałym”.