Przeniesienie na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z umów najmu albo dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze. Zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 4b PDOPrU do przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego nie zalicza się kwot wypłaconych mu przez osobę trzecią, z tytułu przeniesienia na nią wierzytelności z tytułu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze. Ma to jednak miejsce wyłącznie:

– a) w przypadku umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze,

– b) wówczas gdy wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z tych umów i gdy umowy te między stronami nie wygasają.

Jednakże przychodem wynajmującego lub wydzierżawiającego będą opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej, w dniu wymagalności ich zapłaty. Przy czym przy określaniu dochodu do opodatkowania z tego tytułu wynajmujący lub wydzierżawiający uwzględnia koszty uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej wysokości dyskonta lub wynagrodzenia, jakie zapłacił osobie trzeciej w momencie przenoszenia na nią wierzytelności z zawartych przez siebie umów. Szerzej problematyka dotycząca factoringu omówiona została w komentarzu do art. 12 PDOPrU.

Ustawodawca, od 1.1.2004 r., zarówno w części PDOPrU poświęconej 33 przychodom, jak i kosztom uzyskania przychodów wprowadził nowe regulacje dotyczące opodatkowania „sprzedaży krótkiej”, czyli odpłatnego zbycia pożyczonych papierów wartościowych. Pod pojęciem tym należy rozumieć strategię inwestycyjną pozwalającą osiągnąć zysk w sytuacji spadku cen na giełdzie. W uproszczeniu polega ona na sprzedaży pożyczonych papierów wartościowych gdy przewiduje się spadek ich ceny, oraz ich odkupieniu (tej samej liczby) zazwyczaj po niższej cenie oraz zwrocie pożyczkodawcy. Zgodnie z najnowszymi uregulowaniami, moment ustalenia dochodu z takiej transakcji przypada na dzień, w którym nastąpił lub miał nastąpić zwrot pożyczonych papierów wartościowych, zgodnie z zawartą umową pożyczki tych papierów. Dochód ze sprzedaży krótkiej ustala się natomiast w rozliczeniu za rok podatkowy jako różnicę między sumą przychodów z odpłatnego zbycia pożyczonych papierów wartościowych, a wydatkami na ich odkupienie w celu zwrotu pożyczkodawcy1.