Wytworzenie przez podatnika i oddanie do używania środka trwałego ma 16 miejsce przede wszystkim w przypadku zakończenia prowadzonej przez podatnika w ramach działalności gospodarczej inwestycji.

Ustalony według poniższych reguł koszt wytworzenia stanowi podstawę określenia wartości początkowej składników majątkowych wytworzonych we własnym zakresie. Bez znaczenia pozostaje fakt, czy wytworzenie nastąpiło we własnym zakresie (tzw. systemem gospodarczym), czy też na podstawie umowy zlecenia, o dzieło lub na podstawie innej umowy o podobnym charakterze, jeżeli inwestorem był podatnik.

Środki trwałe mogą być przez podatnika wytworzone we własnym zakresie również w efekcie własnej produkcji, której produkt gotowy został przez podatnika przyjęty do używania i wprowadzony do ewidencji środków trwałych (patrz: J. Zubrzycki, Środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne 2000, Unimex, Wrocław 2000). Za koszt wytworzenia uważa się wydatki pozostające w bezpośrednim związku z wytworzeniem środka trwałego, a mianowicie:

– wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych:

– rzeczowych składników majątku i

– wykorzystanych usług obcych,

– koszty wynagrodzeń za pracę i koszty pochodne,

– inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych, w szczególności odsetki i prowizje naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

– Do kosztu wytworzenia nie zalicza się:

– kosztów ogólnych zarządu,

– kosztów sprzedaży,

– pozostałych kosztów operacyjnych,

– kosztów operacji finansowych, w szczególności naliczonych po dniu przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania:

– odsetek od pożyczek (kredytów) i

– prowizji (z wyjątkiem naliczonych do dnia przekazania środków trwałych do używania).