Kolejnym warunkiem, którego spełnienie jest niezbędne, w celu uznania składnika majątkowego za środek trwały podlegający odpisom amortyzacyjnym jest kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Warto zauważyć, że kompletność i zdatność do użytku to cecha, która musi wystąpić w środku trwałym w dniu przyjęcia do używania. Dla dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie ma znaczenia fakt utraty tych przymiotów w trakcie amortyzacji przez składnik majątkowy.

Zgodnie z art. 16c pkt 5, jedynie środek trwały, który przestał być używany na skutek zaprzestania przez podatnika działalności, w której był wykorzystywany, nie podlega dalszej amortyzacji podatkowej.

Kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej. Tym samym nie jest możliwe amortyzowanie budynku w trakcie budowy, czy też samochodu nieposiadającego homologacji uprawniającej do poruszania się po drogach publicznych.

Zgodnie z wyrokiem NSA we Wrocławiu z 26.6.1996 r. (S A/Wr 1626/95, POP 1998/1/22): „(…) dla oceny, od kiedy podatnik może dokonywać odpisów amortyzacyjnych, konieczne jest ustalenie, kiedy faktycznie nastąpiło oddanie środka trwałego do użytkowania, a także czy w tej dacie był on kompletny i zdatny do użytku, zarówno faktycznie jak i w świetle poszczególnych przepisów prawa regulujących możliwość dopuszczenia poszczególnych urządzeń do użytkowania”.

Kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania cz. II

Z powyższego wynika więc, że brak wymaganego dokumentu urzędowego oznacza brak możliwości prawnego użytkowania środka trwałego, a więc niemożność zaliczenia go do środków trwałych podlegających amortyzacji.

Z kolei w wyroku z 2.10.1998 r. (I SA/Gd 1949/96, LEX 34965), NSA podniósł, iż za środek trwały nie można uznać urządzenia niesprawnego, które nie powinno być faktycznie oddane do użytku, gdyż nie działa w ogóle, lub nie działa w sposób prawidłowy i przedtem powinno być poddane naprawie. W orzeczeniu NSA wskazał, iż:

„samochód osobowy został wprowadzony na polski obszar celny jako pojazd uszkodzony, stąd dopiero po dokonaniu stosownych napraw i po dokonaniu badań jego stanu technicznego mógł zostać dopuszczony do mchu, przy czym jedynym dowodem potwierdzającym możliwość jego eksploatacji zgodnie z przeznaczeniem był fakt jego rejestracji dokonanej przez właściwy organ administracji państwowej. Dopiero z momentem zarejestrowania przedmiotowy samochód, stosownie do unormowania § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 27.3.1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych (Dz.U. Nr 30, poz. 130 ze zm.), uzyskał cechy środka trwałego, który mógł zostać przejęty do eksploatacji”.

Powyższe potwierdza orzeczenie NSA zawarte w wyroku z 3.6.1998 r. (SA/Sz 2063/97, MoPod 1999/1/4), w którym stwierdzono, iż: „telefon komórkowy bez karty aktywacyjnej nie spełnia warunków przewidzianych dla środka trwałego, skoro bez tej karty nie może być używany przez podatnika w działalności gospodarczej”.