Należy pamiętać, iż w przypadku, gdy kontrola podatkowa lub skarbowa stwierdzi fakt nierzetelnego prowadzenia ewidencji środków trwałych, organy podatkowe, ustalając prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego, nie uwzględnią odpisów amortyzacyjnych od nieujawnionych środków trwałych. W tym zakresie nadal aktualne pozostaje orzecznictwo NSA z lat ubiegłych. W wyroku z 14.11.1997 r. (I SA/Wr 1364/96, LEX 31850), wskazano, iż:

„skoro podatnik ewidencji środków trwałych nie prowadził i odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej nie wliczał, to organy podatkowe nie mająobowiązku ani nawet nie sąkompetentne do tego, by za podatnika za ubiegły okres taką ewidencję tworzyć i obliczać odpisy amortyzacyjne”.

Prowadzeniem ewidencji środków trwałych zajął się również NSA w wyroku z 7.11.1995 r. (SA/Wr 413/95, LEX 27035), Sąd orzekł, iż „brak ewidencji uniemożliwił ustalenie dat przyjęcia środków trwałych do użytkowania oraz wartości brutto poszczególnych składników majątku trwałego. W konsekwencji brak było podstaw do uznania za koszt uzyskania przychodów dokonywanych w tym roku odpisów amortyzacyjnych”.

Jednocześnie wypada przywołać wyroki NSA z 22.11.1996 r., SA/Łd 2573/95, LEX 28936 i SA/Łd 2574/95, LEX 28354, które w sentencji stwierdzają, iż: „fakt wniesienia do spółki określonego wkładu musi być udokumentowany, aby w dokumentacji podatkowo-rachunkowej podmiotu gospodarczego znajdował się dowód na tytuł prawny spółki do tegoż wkładu, szczególnie jeżeli wiążą się z nim następstwa podatkowe. Samo wpisanie w ewidencji danego środka trwałego nie jest prawotwórcze i nie stanowi tytułu prawnego spółki do tego środka, nie przesądza o nim, nie dokumentuje go ani też nie precyzuje. Brak (udokumentowanego należycie) tytułu prawnego do środka trwałego uniemożliwia dokonywanie odpisów amortyzacyjnych”.