– 1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych,

– 2) budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

– 3) składniki majątku, wymienione w art. 16a ust. 1 (budowle, budynki, lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu lub pozostałe przedmioty) wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników, jeżeli zgodnie z przepisami art. 17f odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający,

– 4) tabor morski w budowie.

Inwestycje w obcych środkach trwałych tworzą swojego rodzaju kategorię odrębnych, gotowych, wykorzystywanych w działalności gospodarczej środków trwałych. Pojęcie „inwestycje” w sformułowaniu „inwestycje w obcych środkach trwałych” nie jest więc tożsame z definicją „inwestycji” umieszczoną w art. 5a PDOPrU. Praktyka, dla celów podatkowych, wykształciła więc własną wykładnię terminu inwestycji w obcych środkach trwałych. Zgodnie z definicją podaną przez I. Ożóg w artykule pt.: „Inwestycje w obcych środkach trwałych” opublikowanym w PP 1997/7/1: „przyjętą do używania inwestycją w obcym środku trwałym jest ogół kosztów poniesionych (zarachowanych) od dnia rozpoczęcia inwestycji do dnia przyjęcia jej do używania, pozostających w bezpośrednim związku z budową, montażem i przekazaniem do używania nowego środka trwałego niebędącego własnością podatnika, ale przez niego używanego dla celów działalności gospodarczej. Inwestycją w obcym środku trwałym są także koszty ulepszenia używanego przez podatnika obcego środka trwałego”.