Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż umowa licencyjna może być traktowana jako wartość niematerialna i prawna w przypadku, gdy zawarta jest ona na okres dłuższy niż rok i będzie służyła prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Umowa licencyjna, co do zasady, powinna być zawarta w formie pisem- 11 nej. Forma pisemna pod rygorem nieważności wymagana jest dla umów o korzystanie z patentu, znaku towarowego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego i z topografii układu scalonego oraz dla tzw. licencji wyłącznych udzielanych na podstawie prawa autorskiego.

Jeżeli w umowie licencyjnej wyodrębnione zostaną składniki majątku, których przekazanie korzystającemu z licencji niezbędne jest do prawidłowego wykonania powyższej umowy (dyskietki, kasety, książkowe instrukcje obsługi) wówczas rzeczy te powinny być traktowane jako odrębne środki trwałe. Z tytułu ich nabycia możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, chyba że nie spełniają one warunków pozwalających do zakwalifikowania ich do składników podlegających amortyzacji (wartość poniżej 3500 zł, okres używania krótszy niż rok). Wówczas podatnik ma prawo do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów poprzez:

– zaliczenie wydatków związanych z ich nabyciem bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. lód ust. 1), lub

– dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania powyższych składników do używania lub w miesiącu następnym (art. 16f ust. 3).