Wydatki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przycho- 45 dów w wysokości nieprzekraczającej kwoty wynikającej z przemnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Aktem prawnym określającym wysokość tych stawek jest rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 25.3.2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. Nr 27, poz. 271).

Wysokość stawek podana w rozporządzeniu uzależniona jest od pojemności skokowej silnika samochodu. Istotne problemy przy zaliczaniu przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków pojawiają się wówczas, gdy ich wartość w księgach rachunkowych jest wyższa lub niższa niż kwoty ujęte w ewidencji przebiegu pojazdu. Problem ten rozstrzygnął NSA w wyroku z 10.4.1997 r. (I SA/Po 1236/96, LEX 29331).

Według sądu, w celu ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów z tytułu używania samochodu osobowego, konieczne jest porównanie faktycznych wydatków ujętych w księgach rachunkowych z kwotą wynikającą z ewidencji przebiegu pojazdu. Jeżeli są one wyższe od sumy wynikającej z ewidencji, to nadwyżka nie podlega uwzględnieniu jako koszt

Szerzej wysokość zwracanych przez podatnika wydatków z tytułu kosztów używania dla potrzeb jego działalności gospodarczej samochodów niestanowiących składników majątku podatnika omówiona została w pkt. 2 niniejszego rozdziału. uzyskania przychodów. Natomiast, jeżeli faktyczne wydatki były niższe od ustalonego w oparciu o ewidencję limitu, to kosztem uzyskania przychodów jest kwota poniesiona i zarachowania w koszty, a nie limit wynikający z ewidencji.

Inaczej orzekł NSA w wyroku z 15.4.1998 r. (SA/Sz 1143/97, LEX 34145), odnoszący się do sytuacji, kiedy brak było pokrycia w dowodach zakupu paliwa, a kwota poniesionych wydatków była inna niż dane wynikające z ewidencji przebiegu pojazdu. Według sądu podstawę ustalenia faktycznego przebiegu pojazdu stanowi wyłącznie prawidłowo prowadzona przez podatnika ewidencja przebiegu pojazdu, nie zaś dowody (rachunki, faktury) zakupu paliwa niezbędnego dla eksploatacji pojazdu. Dowody zakupu paliwa stanowią zatem, ewentualnie wraz z dowodami poniesienia innych wydatków na używanie samochodu osobowego niezaliczonego do składników majątku podatnika, jedynie potwierdzenie tego, że tego rodzaju wydatki zostały poniesione. Dowody te nie stanowią natomiast wyznacznika limitu tych wydatków podlegających zaliczeniu w ciężar kosztów. Limit ten bowiem wyznacza prowadzona przez podatnika w tym celu ewidencja faktycznego przebiegu pojazdu oraz określona odrębnymi przepisami stawka za 1 km przebiegu pojazdu. Tak więc, z punktu widzenia skutków w zakresie prawno-podatkowym uznać należy, że na podatniku nie ciąży obowiązek dokumentowania i księgowania wszystkich operacji gospodarczych w zakresie wydatków na używanie niestanowiącego składnika jego majątku samochodu osobowego, a więc również tych, które wykraczając poza ustanowiony limit i nie sąuważane za koszty uzyskania przychodów.