Na podstawie umowy spółki lub uchwały wspólników dopłaty wniesione do spółki mogą być oprocentowane. Nie w każdym przypadku wypłacane wspólnikom odsetki od wniesionych przez nich dopłat stanowią koszty uzyskania przychodów dla spółki. Zgodnie z art. 2 ust. 2 zd. 2 ustawy z 20.11.1998 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 144, poz. 931), kosztami podatkowymi są odsetki od dopłat wynikających z uchwały właściwego organu spółki podjętej do 31.12.1998 r. Warunkiem zaliczenia w koszty odsetek od dopłat jest, aby spółka, na rzecz której uchwalono dopłatę, w terminie do 31.1.1999 r. zawiadomiła urząd skarbowy o podjęciu stosownej uchwały i przesłała tam jej kopię. Jeżeli spółka nie dopełniła określonych powyżej obowiązków, wówczas przyjmuje się, że uchwała została podjęta po 31.12.1998 r., a odsetki od dopłat nie stanowią dla spółki kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z postanowieniami art. 16 ust. 1 pkt 13a PDOPrU.

Cena nabycia wyznacza wartość początkową środków trwałych oraz 6 wartości niematerialnych i prawnych nabytych na podstawie umowy:

– sprzedaży,

Kosztami uzyskania przychodów nie są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 PDOPrU). W okresie do 31.12.2000 r. kosztem uzyskania przychodów nie były straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność na skutek zmiany rodzaju działalności lub metody jej prowadzenia.

Pomimo iż w sentencji postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne nie pojawia się termin »postanowienie o nieściągalności«, to jednak treść tych postanowień nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowo- ściowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, iż ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa oczywiście koszty egzekucyjne postępowania.

Pojęcie „lokal” nie zostało dotychczas zdefiniowane ani w Pol- 19 skiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, ani w KŚT, ani w innych aktach prawnych. Natomiast lokal mieszkalny, jest to wydzielona trwałymi ścianami 20 w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych (ustawa z 24.6.1994 r. o własności lokali – Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.).

Jak wynika z art. 3 ust. 1 pkt 15 RachU przez środki trwałe należy rozu- 6 mieć rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:

Grzywny i kary pieniężne orzeczone w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym oraz w sprawach o wykroczenia nie stanowią kosztu uzyskania przychodów. Wydatki tego rodzaju nie są ponoszone w celu uzyskania przychodu, mimo że ich poniesienie może pozostawać w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej podatnika. Wydatki określone w art. 16 ust. 1 pkt 18 PDOPrU mają charakter sankcyjny i są następstwem naruszenia przepisów prawa, w wyniku którego miało miejsce wymierzenie kary lub grzywny. Do tej kategorii wydatków można zaliczyć przykładowo grzywny i kary pieniężne orzeczone w sprawach z zakresu publicznego obrotu papierami wartościowymi, z zakresu prawa budowlanego, Prawa bankowego, Prawa czekowego i wekslowego, prawa ubezpieczeń itp. Ustawy regulujące wymienione powyżej dziedziny prawa gospodarczego zawierają przepisy karne, które mają charakter szczególny w stosunku do przepisów prawa karnego.

W tym kontekście na uwagę zasługują uregulowania zawarte w art. 16 ust. 2 pkt 1 PDOPrU. Zarówno przepisy KPC w części dotyczącej postępowania egzekucyjnego oraz przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie posługują się pojęciem „postanowienie o nieściągalności wydane przez właściwy organ egzekucyjny”. Organy egzekucyjne, tj. sąd w przypadku egzekucji prowadzonej w trybie przepisów KPC, a w przypadku egzekucji prowadzonej w trybie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji – właściwy organ administracyjny, nie wydają postanowienia o nieściągalności wierzytelności. Są one natomiast zobowiązane, przy zaistnieniu przesłanek ustawowych, do wydania postanowienia o umorzeniu egzekucji (art. 824 § 1 pkt 3 KPC i art. 59 § 1 pkt 9 EgzAdmU). Ma to miejsce w szczególności wówczas, gdy ujawniony majątek dłużnika lub źródła jego dochodów nie przewyższają kwoty wydatków egzekucyjnych. W takim przypadku oczywiste jest, że kontynuacja postępowania jest bezprzedmiotowa, ponieważ nie jest możliwe uzyskanie od dłużnika kwot wyższych niż koszty postępowania, a te ostatnie są pokrywane w pierwszej kolejności przed zaspokojeniem roszczeń egzekwującego wierzyciela. Pośrednio zatem postanowienia takie stwierdzają niewypłacalność dłużnika, co dla wierzyciela oznacza nieściągalność jego wierzytelności. Możliwe jest również udokumentowanie nieściągalności wierzytelności postanowieniem organu postępowania egzekucyjnego wydanym na innej podstawie niż art. 824 § 1 pkt 3 KPC i art. 59 § 1 pkt 9 EgzAdmU, ważne przy tym jest, aby podstawą odstąpienia od egzekucji był brak lub niedostateczność majątku dłużnika. Problem ten przybliżyło MF w piśmie z 30.11.1995 r. (PO 4/AS-722-837/95, Biul.Skarb. 1996/4/20), w którym stwierdziło m.in.:

W art. 16 ust. 1 pkt 2-3 ograniczono możliwość zaliczania do kosztów podatkowych wydatków ponoszonych przez najemców, dzierżawców albo używających (także leasingobiorców) na spłatę wartości używanego środka trwałego – jeżeli środki te zgodnie z odrębnymi przepisami stanowiły składnik majątku używającego.

Usta wodawca postanowił o wyłączeniu możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych kosztów postępowania egzekucyjnego związanego z niewykonaniem zobowiązań zarówno o charakterze cywilnoprawnym, jak i publicznoprawnym (art. 16 ust. 1 pkt 17 PDOPrU).

Jeżeli przedmiot umowy stanowią rzeczy oznaczone co do gatunku (np. surowce, półfabrykaty) do przeniesienia własności potrzebne jest również przeniesienie posiadania rzeczy. Dłużnik zatrzymuje rzeczy, występując w roli przechowawcy.