Pewne problemy natury praktycznej pojawiają się w przypadku dokumentowania nieściągalności wierzytelności postanowieniem sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości wydanym w przypadku, gdy majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. Powstają one z przyczyn proceduralnych. Zgodnie z postanowieniami art. 53 ust. 2 PrUpiN „Postanowienie w przedmiocie ogłoszenia upadłości doręcza się syndykowi, nadzorcy sądowemu albo zarządcy, upadłemu albo jego spadkobiercy oraz wierzycielowi, który żądał ogłoszenia upadłości”. Oznacza to, że inni wierzyciele przez pewien czas mogą nie wiedzieć, że oddalono wniosek o ogłoszenie upadłości dłużnika oraz z jakich przyczyn do tego oddalenia doszło. Aby móc zaliczyć wierzytelność nieściągalną do kosztów podatkowych na podstawie postanowienia sądu upadłościowego o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, musi do tego dojść z jednej konkretnej przyczyny, a mianowicie: gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego. O przyczynie oddalenia wniosku sąd informuje w uzasadnieniu postanowienia, które wydaje na żądanie wierzyciela, złożone w terminie 7 dni od dnia wydania postanowienia.

Pojęcie inwestycji należy przede wszystkim łączyć z wydatkami na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Inwestycją jest również ulepszenie środka trwałego. Tego rodzaju wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 41 PDOPrU. Koszty uzyskania przychodów stanowić będą natomiast odpisy amortyzacyjne dokonywane na podstawie przepisów art. 16a-16m PDOPrU.