Artykuł lód ust. 2 PDOPrU stanowi o obowiązku prowadzenia przez 2 podatnika ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W rejestrze tym powinny być wykazane wszystkie składniki majątku spełniające definicje środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej wymienione w art. lóa-lóc. Stosownych wpisów należy dokonać najpóźniej w miesiącu przekazania środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych do używania. Chociaż w pierwszym zdaniu art. 1 ód ust. 2 PODPrU ustawodawca posługuje się, w określeniu terminu dokonania wpisu do ewidencji, wyrażeniem „najpóźniej”, w zdaniu drugim tegoż przepisu, obowiązującym od 1.1.2003 r., przewiduje on możliwość dokonania takiego wpisu również w miesiącach następujących po miesiącu przekazania do używania. W takim przypadku następuje ujawnienie środków trwałych. Do końca 2002 r. przepisy o amortyzacji nie podawały definicji „ujawnienia” środków trwałych, chociaż przewidywały, zgodnie z art. lóh ust. 1 pkt 4 PDOPrU, możliwość amortyzacji ujawnionych środków trwałych. Poprzez dodanie do art. 1 ód ust. 2 PDOPrU zd. 2 ustawodawca dostarczył, j asno i jednoznacznie, podstawę prawną do późniejszego, niż w miesiącu przyjęcia środka trwałego do używania, dokonania wpisu do ewidencji.

– a) pracodawca-w stosunku do pracowników oraz jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna pozostająca z inną osobą fizyczną w stosunku prawnym uzasadniającym objęcie tej osoby ubezpieczeniami społecznymi,

Do urządzeń technicznych wymienionych 26 w tej grupie zaliczane sąm.in.: zbiorniki naziemne (np. ceglane, betonowe, drewniane, stalowe), urządzenia i aparatura energii elektrycznej, urządzenia telewizyjne i radiotechniczne, urządzenia i aparaty dla telefonii, dźwigi i przenośniki, urządzenia przemysłowe, pozostałe urządzenia techniczne.

Zgodnie z ustawą z 22.8.1997 r. 21 o pracowniczych programach emerytalnych (Dz.U. z 2001 r. Nr 60, poz. 623 ze zm.), pracowniczy program emerytalny mogą stanowić:

Zgodnie z art. 15 ust. le pkt 4 18 PDOPrU, wpłaty dokonywane przez powszechne towarzystwa emerytalne na Fundusz Gwarancyjny stanowią koszt uzyskania przychodów tych towarzystw. Jednak ustawa z 27.8.2003 r. o zmianie ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 170, poz. 1651) dokonała zmiany, w wyniku której powszechne towarzystwa emerytalne aktualnie dokonują wpłat na części: dodatkową i podstawową Funduszu Gwarancyjnego. Zmiana ta nie znalazła odzwierciedlenia w przepisach ustawy podatkowej, tym niemniej, zdaniem autorów komentarza, należy przyjąć, że wpłaty na obie części Funduszu Gwarancyjnego mieszczą się w ustawowym pojęciu „wpłat dokonywanych przez powszechne towarzystwa emerytalne na Fundusz Gwarancyjny”. Za tego rodzaju interpretacją przemawia m.in. niezmienione brzmienie art. 188 FundEmU, zgodnie z którym „zwrot wpłat z Funduszu Gwarancyjnego stanowi przychód powszechnego towarzystwa w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych”, wskazujące na zbiorcze potraktowanie przez ustawodawcę w trakcie wprowadzania zmian do FundEmU obu części Funduszu. Ponadto należy zauważyć, że konstrukcja części podstawowej Funduszu Gwarancyjnego odpowiada dotychczas obowiązującym regulacjom w zakresie wpłat na Fundusz Gwarancyjny, natomiast konstrukcja wpłat na część dodatkową Funduszu jest ukształtowana analogicznie do przepisów dotyczących wpłat na rachunek rezerwowy otwartego funduszu emerytalnego, uznawanych za koszty uzyskania przychodów towarzystwa emerytalnego zgodnie z postanowieniami art. 15 ust. 1 epkt 2 PDOPrU. Jednakże wykładnia gramatyczna art. 15 ust. Iepkt4 PDOPrU w świetle najnowszych zmian Rozdziału 19 FundEmU dotyczącego tworzenia i funkcjonowania Funduszu Gwarancyjnego może budzić wątpliwości interpretacyjne.

Na wstępie należy stwierdzić, iż w polskim ustawodawstwie brak jest de- 4 finicji dzieła sztuki. Powstaje więc w związku z tym wiele rozbieżności, co do sposobu zaklasyfikowania niektórych składników majątku do kategorii dzieł sztuki. W wielu przypadkach ocena ta związana jest z odczuciami subiektywnymi. Przykładowo, autor plakatu może stwierdzić, iż plakat ten stanowi dzieło sztuki. I w tym kontekście należałoby się z tym zdaniem zgodzić. Dzieło to powstało bowiem na skutek pracy twórczej, podczas której przeniesiono na papier pewną myśl. Z kolei dziełem sztuki nie można nazwać tysięcy egzemplarzy tego plakatu wydrukowanych na podstawie stworzonego przez artystę (twórcę) wzoru i rozwieszonych na słupach ogłoszeniowych. W tym bowiem przypadku mamy do czynienia z masowym powielaniem wcześniej powstałego wzoru, niewnoszącym żadnej nowej wartości twórczej.

1 stycznia roku następującego po roku, w którym upłynął termin zagospodarowania nieruchomości gruntowej. Termin jej uiszczenia upływa z dniem 31 marca każdego roku. Wysokość opłaty dodatkowej ustalana jest jednorazowo na cały rok i wynosi 10% wartości nieruchomości gruntowej, określonej na dzień ustalenia opłaty za pierwszy rok, po bezskutecznym upływie terminu jej zagospodarowania, ustalonego w umowie lub decyzji. Za każdy następny rok opłata podlega zwiększeniu o dalsze 10% tej wartości. Dodatkowych opłat rocznych nie pobiera się w następujących przypadkach:

Wskutek zwolnienia dłużnika zobowiązanie wygasa. Wygaśnięcie następuje z chwilą zawarcia umowy przez strony, chyba że strony ustalą w tej umowie inny termin. Umorzona wierzytelność, jeżeli została zarachowana jako przychód należny, stanowi koszt uzyskania przychodu (art. 16 ust. 1 pkt 44 PDOPrU). Możliwość wliczenia w koszty podatkowe istnieje również w przypadku umorzenia kredytów (pożyczek) bankowych zgodnie z postanowieniami art. 16 ust. 1 pkt 43 PDOPrU, jeżeli jest związane z:

Jednakże nie będzie stanowić kosztu uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia wydatek poniesiony przez podatnika na nabycie prawa wieczystego użytkowania na rynku wtórnym, od jego uprzedniego użytkownika. Równocześnie wydatek ten nie będzie również mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywanie od niego odpisów amortyzacyjnych zaliczanych w ciężar tych kosztów dla celów podatku dochodowego, zgodnie z brzmieniem art. 16c pkt 1 PDOPrU. Pogląd ten potwierdzony został przez MF w piśmie z 20.3.1997 r.

Komentowany przepis zawiera zamknięty katalog wydatków, których 1 podatnik nie może zaliczyć do kosztów pomniejszających przychody nawet wówczas, gdy mająone związek z prowadzoną przez niego działalnością i zostały poniesione w celu uzyskania przychodu. Kwota tych wydatków pozostaje zatem bez wpływu na wysokość dochodu do opodatkowania (ewentualnie straty). Niektóre z nich mogą zostać zakwalifikowane jako koszty podatkowe do wysokości określonego w przepisie limitu. Przykładowo, w przypadku wydatków poniesionych na reprezentację i reklamę niepubliczną, podatnik może zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie w części nieprzekraczającej 0,25% uzyskanych przychodów.

Ustawą z 20.11.1998 r. o zmianie ustawy 68 o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 144, poz. 931) wprowadzono do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy ograniczające możliwość zaliczania w koszty uzyskania przychodów odsetek od niektórych pożyczek i kredytów udzielanych podatnikowi przez podmioty z nim powiązane. Ograniczenia te mają na celu zapobieżenie finansowaniu działalności spółek kapitałowych i spółdzielni ze źródeł zewnętrznych zamiast z kapitałów własnych (tzw. „cienka kapitalizacja” lub „niedostateczna kapitalizacja”), co powoduje obniżenie podstawy opodatkowania w związku z zaliczeniem do kosztów podatkowych odsetek od pożyczek lub kredytów.