Poprzez odzysk rozumie się wszelkie działania, niestwarzające zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, polegające na wykorzystaniu odpadów w całości lub w części, lub prowadzące do odzyskania z odpadów: substancji, materiałów lub energii i ich wykorzystania. Natomiast recycling to taki odzysk, który polega na powtórnym przetwarzaniu substancji lub materiałów zawartych w odpadach w procesie produkcyjnym w celu uzyskania substancji lub materiału o przeznaczeniu pierwotnym lub o innym przeznaczeniu, z wyjątkiem odzysku energii.

Załączniki nr 1-3 do ustawy wskazują (poprzez symbol PKWiU oraz opis) rodzaje opakowań oraz produkty, w stosunku do których przy niewystarczającym odzysku odpadów powstaje obowiązek uiszczenia opłaty produktowej. Jak wynika z załącznika nr 1 do ustawy, obowiązek zapewnienia odzysku dotyczy odpadów po opakowaniach: z tworzyw sztucznych, z aluminium, z blachy białej i lekkiej innej niż aluminiowa, z papieru i tektury, ze szkła gospodarczego, z materiałów naturalnych oraz z opakowań wielomateriałowych. Produktami, które po zużyciu podlegają odzyskowi są, zgodnie z załącznikami nr 2 i 3 do ustawy: urządzenia klimatyzacyjne, chłodnicze, zamrażające i pompy ciepła zawierające substancje zubożające warstwę ozonową (CFC i HCFC), akumulatory, ogniwa, baterie galwaniczne, oleje smarowe, lampy wyładowcze, opony.

Przedsiębiorcy są zobowiązani do 31.12.2007 r. uzyskać wyrażony w procentach docelowy poziom odzysku i recyclingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych, co najmniej w wysokości określonej w załączniku nr 4 do ustawy. Do końca 2007 r. roczne poziomy odzysku i recyclingu określa RM w drodze rozporządzenia. W tej kwestii od 1.1.2002 r. obowiązuje (do czasu zastąpienia nowym rozporządzeniem) rozp. RM z 30.6.2001 r. w sprawie rocznych poziomów odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych (Dz.U. Nr 69, poz. 719).