Przez licencję należy rozumieć zezwolenie na korzystanie z opatentowanego wynalazku, zarejestrowanego wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego albo dzieła będącego przedmiotem prawa autorskiego. Umowa licencyjna jest jedną z umów występujących w obrocie dobrami niematerialnymi i związanymi z nimi prawami majątkowymi uregulowanymi w:

– ustawie z 4.12.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) – prawa autorskie i prawa pokrewne,

– ustawie z 30.6.2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r.

Nr 119, poz. 1117 ze zm.) – prawa z patentu, prawa ochronne na znaki towarowe i wzory użytkowe oraz prawa z rejestracji wzorów przemysłowych i topografii układów scalonych. Umowa licencyjna jest umową o korzystanie z utworu czy znaku. Na jej podstawie właściciel autorskich praw majątkowych nie przenosi na inną osobę swych praw, lecz jedynie udziela jej upoważnienia do korzystania z dzieła w określony sposób, w określonym czasie, za stosownym wynagrodzeniem (tzw. opłata licencyjna) lub nieodpłatnie. Jest to więc umowa o charakterze zobowiązującym, bez skutku rozporządzającego.

Licencja może być ustanowiona w szczególności dla: utworu, artystycznego wykonania utworu, utworu audiowizualnego, programu komputerowego, fonogramu, wideogramu, wynalazku, wzoru użytkowego, znaku towarowego oraz topografii układu scalonego.

Licencja wygasa najpóźniej z chwilą wygaśnięcia patentu, praw ochronnych, praw z rejestracji. Wyżej wspomniane przepisy ograniczają czas, w jakim można korzystać z utworu na podstawie umowy licencyjnej. I tak wynosi on:

– w przypadku praw autorskich – do 5 lat,

– w przypadku patentu – do 20 lat, a w szczególnych sytuacjach, gdy wymaga tego interes publiczny – do 3 lat,

– w przypadku praw z rejestracji znaków towarowych i ochronie topografii układów scalonych – do 10 lat.