Jeżeli, zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie zaliczania przedmiotu umowy do majątku stron, leasing został zakwalifikowany jako leasing finansowy, wówczas leasingobiorca nie miał prawa zaliczać do kosztów uzyskania przychodów części rat leasingowych będących spłatą wartości przedmiotu leasingu. Zaliczeniu do kosztów podlegały raty leasingowe tylko w części stanowiącej opłatę dodatkową oraz odpisy amortyzacyjne.

„Wydatki pieniężne poniesione przez podatnika na zapłacenie w ratach całej wartości nabytego środka trwałego w ramach umowy leasingu kapitałowego nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli środki te podlegają odpisom z tytułu zużycia” – wyrok SN z 4.2.1994 r., (III ARN 84/93, OSNC 1994/10/196).

Kaucja jako świadczenie zwrotne nie stanowiła kosztu leasingobiorcy. Mogła stać się kosztem w momencie, gdy leasingobiorca nie wykonał postanowień umowy. Standardowa rata leasingowa w leasingu finansowym składała się z części stanowiącej spłatę wartości przedmiotu leasingu i części odsetkowej, stanowiącej wynagrodzenie leasingodawcy za zawarcie umowy, ponoszenie ryzyka i obsługę kontraktu. Suma części rat leasingowych stanowiących spłatę wartości przedmiotu leasingu powinna była odpowiadać wartości przedmiotów leasingu, rozumianej jako cena nabycia lub koszt wytworzenia, ewentualnie powiększona o koszty transportu, koszty opłat, cła i innych prowizji.

W przypadku, gdy w umowie nie określono, jaka część płaconej raty przypada na wartość przedmiotu umowy, a jaka na opłatę dodatkową, ich wysokość ustalało się proporcjonalnie do okresu trwania umowy. Oznacza to, że od łącznej sumy opłat należało odjąć wartość przedmiotu umowy i podzielić oddzielnie wartość przedmiotu umowy i kwotę dodatkową przez liczbę rat. Uzyskane kwoty pozwolały ustalić, jaką część raty stanowiła spłata kapitału, a jaką część – opłata dodatkowa.