Nie wystarczy jednak, aby koszty były po prostu „niezbędne”: zgodnie z art. 770 KPC, muszą one być niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji. Nie można jako kosztu egzekucji zakwalifikować wynagrodzenia adwokata za złożenie wezwania do spełnienia świadczenia – ze wskazaniem na tytuł egzekucyjny – w państwowej jednostce organizacyjnej (art. 1060 KPC), ponieważ ten tryb wykonania tytułu egzekucyjnego nie stanowi egzekucji.

Zgodnie z przepisami ustawy z 29.8.1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. Nr 133, poz. 882 zezm.), za dokonaną egzekucję świadczeń pieniężnych komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 15% wartości wyegzekwowanego roszczenia lub inne opłaty określone w Rozdziale 7 tej ustawy. Opłaty te nie mogą być przez dłużnika zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca w art. 64c § 1 EgzAdmU wprowadza ogólną zasadę, zgodnie z którą opłaty za czynności egzekucyjne oraz wydatki związane z postępowaniem egzekucyjnym obciążają zobowiązanego. Koszty te podlegają ściągnięciu wraz z egzekwowaną sumą.

Wierzyciel ponosi jednak koszty postępowania egzekucyjnego wówczas, gdy spowodował niezgodne z prawem wszczęcie lub prowadzenie postępowania (art. 64c § 2 EgzAdmU). Zgodnie z art. 64c § 4 oraz art. 66 tej ustawy, wierzyciela obciążają również wydatki związane z przekazaniem mu egzekwowanej należności lub przedmiotu, koszty postępowania w przypadku, gdy nie mogą być one ściągnięte od zobowiązanego oraz opłaty od kwot ściągniętych egzekucyjnie albo wpłaconych w wyniku zastosowania środków egzekucyjnych.