W podobnym tonie wypowiedziała się I. Lewandowska w artykule pt.: „Najemca inwestuje w lokal lub budynek. Ulepszenie i remont cudzego”, Rz. 1997/5/17, w którym podniosła, iż: „pomalowanie pomieszczeń, naprawa instalacji c.o., w tym wymiana kaloryferów, to wydatki na remont, które można bezpośrednio wliczać w koszty uzyskania przychodów. Jeżeli podłoga była pokryta materiałem o niższych właściwościach użytkowych i estetycznych niż terakota, to wydatki związane z jej zakupem i położeniem należą do wydatków na ulepszenie. Podobnie nakłady na kupno dodatkowych drzwi i zainstalowanie w oknach krat. Trzeba je uznać za inwestycję w obcych środkach trwałych, która podlega amortyzacji”.

Inwestycje w obcych środkach trwałych muszą być ujęte przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a ich wartość początkowa powinna być ustalana zgodnie z zasadami zawartymi w art. 16g, czyli według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia.

Możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z inwestycją w obce środki trwałe uzależniona jest od tego, czy wydatki zostały zwrócone podatnikowi przez właściciela środka trwałego, czy też nie.

W sytuacji, gdy umowa dotycząca korzystania z obcego środka trwałego zostaje rozwiązana (wygasa) zanim środek zostanie zamortyzowany, nie ma możliwości dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez podatnika, ponieważ przestaje on używać ww. inwestycji do celów własnej działalności gospodarczej. Tezę tę potwierdza MF w piśmie z 3.1.2002 r., PB5/IMD/MC-068-323/2001: „ Poniesione koszty może mu [podatnikowi] zrekompensować jedynie właściciel nieruchomości, dokonując zwrotu niezamortyzowanej kwoty ”.