Jak wynika z art. 3 pkt 2 ustawy z 7.7.1994 r. – Prawo bu dowlane przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadający fundamenty i dach. Do tej definicji odwołuje się ustawa o podatkach i opłatach lokalnych.

W Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozp. RM z 30.12.1999 r. (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) przez budynek rozumie się zadaszony obiekt budowlany wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywany dla potrzeb stałych oraz przystosowany do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Za szczególny rodzaj budynku uważa się wiatę, która stanowi pomieszczenie naziemne, nieobudowane ścianami ze wszystkich stron lub nawet w ogóle ścian pozbawione. W przypadku budynków połączonych ze sobą (np. domy bliźniacze lub szeregowe), budynkiem samodzielnym jest budynek oddzielony od innych jednostek ścianą przeciwpożarową od fundamentu po dach. Gdy nie ma ściany przeciwpożarowej, budynki połączone ze sobą uważane są za budynki odrębne, jeśli każdy z nich ma własne wejście, są wyposażone w odrębne instalacje i są oddzielnie wykorzystywane.

Przez budynki należy również rozumieć samodzielne podziemne obiekty budowlane takie, jak znajdujące się pod ziemią schrony, centra handlowe, warsztaty i garaże. W KST, służącej m.in. do celów ewidencyjnych oraz ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych, definiując pojęcie budynku, odwołano się do przepisów wyżej wspomnianej ustawy – Prawo budowlane.